zondag 2 oktober 2016

Ik heb je lief, nu nog meer dan ooit tevoren...





'Nu even niet, alsjeblieft!' Ik sis het praktisch onverstaanbaar tussen mijn tanden door. Ze hoort het niet, ze stuitert en stampt rustig met haar voeten door. Ik raak er behoorlijk "kriegelig" van! Het gestamp ontneemt me de mogelijkheid om met haar te communiceren, dat is... als ze al zou luisteren. Ik probeer te bedenken waarom ze zo nijdig staat te stuiteren en stampen. Wat is er gebeurd? En waarom begin ik me nu ook behoorlijk opstandig te voelen? Waar komt zij überhaupt vandaan? En wat heeft zij hier te zoeken?

Hoe langer ik haar observeer, hoe meer vragen er in mij opborrelen en hoe ontvlambaarder ik lijk te worden. Dat is eigenlijk helemaal niets voor mij. Ik heb meestal voldoende geduld... maar nu? Pffff, nu is mijn geduld ver te zoeken, héél ver te zoeken! En ze stampt maar door, terwijl ze me vernietigend aan kijkt. Ik begin vernietigend terug te kijken... wat denkt die peuter wel, dat ik onder de indruk ben? Al zou ik het zijn, dan zou ik het natuurlijk, in geen geval, aan zo'n snotneus toe willen geven. De aanhouder wint, hou ik mezelf voor, als het 5e uur inmiddels verstreken is en er nog geen tekenen zijn dat ze op zal geven. De onrust kookt door in mij, maar ik besluit haar de tijd te geven om uit te razen....

Het is nog vroeg als ik het lampje naast mijn bed aan druk, ik ben wakker, maar het voelt alsof ik de hele nacht onder een zware steen geslapen heb. Vermoeid draai ik me op mijn rug en staar naar het plafond. Eerst maar even rustig wakker worden voor ik mijn "fun-tastische" lijf weer in beweging breng. Ik richt me een poosje op mijn ademhaling... 3 tellen in, 5 tellen langzaam uit, het zware drukkende gevoel neemt wat in mij af en op een gegeven moment heb ik genoeg moed verzameld om uit bed te stappen en aan deze nieuwe dag te gaan beginnen. Het opstarten gaat vaak wat moeizamer, als ik eenmaal mijn routine, van wassen-tandenpoetsen-aankleden, achter de rug heb voel ik de energie in mij terug keren. De kinderen gaan naar school en ik ga aan de wandel met de hond, heerlijk zo op de vroege morgen in alle rust genieten van de natuur. Ik kom ontspannen thuis. Ik voel me vol energie en besluit eerst maar eens het huis te gaan "kuisen" zoals de belgen dat zo mooi kunnen zeggen. De dag verloopt prima en ik ben heel die stampende peuter alweer glad vergeten... tot tegen de avond. Er valt binnen het gezin iets voor en om de lieve vrede te bewaren cijfer ik mezelf weg... en dan plots vanuit het niets, is ze daar weer!  Ze staat weer stevig te stuiteren en te stampen en ik voel hoe er van binnen weer van alles in mij begint te borrelen... zo erg dat ik het liefst stampend met die peuter mee zou willen doen!

Het is me nu wel duidelijk waarom ik met zo'n zwaar gevoel wakker werd. Het kost heel wat energie om dat kokende, frustrerende gevoel in toom te houden! Het is iets wat in mij raast en ik doe er mijn uiterste best voor om dit gevoel bij mezelf te houden en er een ander niet tot last mee te zijn, maar makkelijk is dat niet......

Die stuiterende stampende peuter woont sinds kort in mij. Het klinkt wellicht een beetje gek, maar het is voor mij een manier om een "beeld" te geven aan de signalen die mijn lichaam mij geeft. Het borrelende, kokende, vlammende, frustrerende en opstandige gevoel dat mij overvalt heeft een gezicht gekregen. Het is als een stuiterend stampend peutermeisje, het kind in mij, dat alarm slaat ik als keuzes maak die niet bij mijn echte "ik-zijn" passen. Keuzes waar ik mezelf te kort mee doe.  Het is alsof Zij mijn innerlijke stem is en me laat weten wanneer ik keuzes maak die niet eerlijk, lief, goed of gezond voor mij zijn. Wat is het fijn om "haar" te mogen leren kennen! Het maakt me zoveel meer bewust van mijn ware gevoelens bij de keuzes die ik maak. Zij geeft een stem aan de "ik" die ik altijd al ben geweest, maar nooit echt heb durven zijn.

Hold the hand of the child that lives in your soul.
For this child, nothing is impossible.
-Paulo Coelho-

Luisteren naar het kind in jezelf. Ik kon daar vroeger niet zoveel mee, vond dat maar een vaag, zweverig geklets. Tot ik het stuiterende, stampende meisje in mij mocht leren kennen, toen begreep ik ineens wat het echt betekent. 
Voor mij voelt het als wakker worden, beseffen dat ik er ook ben en er mag zijn. Dat mijn eigen gevoelens, verlangens en wensen er net zoveel toe doen als die van een ander. Op de momenten dat ik keuzes maak die niet goed zijn voor mij, vult zij mij met een krachtig en opstandig gevoel. Ze helpt me om de juiste keuzes te maken, voor mezelf op te komen. Dat is heel nieuw voor mij! 
Het is alsof ze me bij de hand neemt en me de kracht geeft om te zijn wie ik ben...... mijn eigen IK! En nu ik haar een "gezicht" heb gegeven... is het zoveel makkelijker om naar haar te luisteren, goed voor haar te zorgen en van haar te houden.

Ik heb haar lief, 
nu nog meer dan ooit tevoren...

Ik had nooit gedacht dit nog eens te schrijven, -omdat ik het vroeger niet begreep en het maar vaag vond- maar op de dagen dat ik me boos, opstandig of gefrustreerd voel probeer ik te luisteren naar wat het "meisje" (kind) in mij te vertellen heeft. Heel vaak ontdek ik dan wat mijn ware gevoelens zijn en wat ik moet doen om me beter te gaan voelen, om goed voor mezelf te zorgen. Dat vind ik werkelijk mooi om te mogen ervaren, het stelt me instaat mezelf steeds beter te leren kennen en te groeien naar de "ik" die ik graag wil zijn.

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jouw ervaringen. Ken jij het kind in jezelf? Heeft zij/hij jou ook wat te vertellen? Hoe ervaar jij haar/hem in jouw leven?  

In een vervolg blog zal ik meer schrijven over het kind in jezelf, haar/hem leren kennen en haar /hem eventueel helpen genezen als zij beschadigt is. 

Irene ♡


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...