vrijdag 20 januari 2017

Zonder worsteling is er geen groei...






Het overwinnen van mijn angst-stoornis is dag in dag uit een behoorlijke worsteling. Velen in mijn omgeving weten inmiddels wel waar ik mee kamp. Ze proberen er zich een voorstelling van te maken en tonen hierin -heel lief- hun begrip. Ik ben hen daar heel dankbaar voor. Want ik begrijp inmiddels hoe belangrijk het is om "gezien" te worden. 

Zoals het voor veel dingen geldt, je kunt iets pas echt begrijpen als je het zelf aan den lijve hebt ondervonden. 

Mijn angst-stoornis is iets ongrijpbaars voor de buitenwereld. Het staat niet op mijn voorhoofd geschreven en ik ben inmiddels heel kundig geworden om kostte wat kost het verborgen te houden. Mijn schaamte is hierin groot. Niet voor het feit dat ik het heb. Ik ben hier heel open in en schaam mij er niet langer voor. De schaamte zit hem vooral in het feit dat ik niet wil laten zien of zeggen dat het even niet zo goed gaat. Dat ik niet wil zeggen wanneer ik last heb van een paniekaanval, wanneer ik me niet zo lekker voel. De schaamte komt denk ik voort uit het feit dat ik mezelf niet in "the picture" wil zetten, alle ogen hoeven niet op mij gericht te zijn. Ik red mij wel. Alleen.
Die overtuiging zit nog steeds sterk in mij, daaruit put ik mijn kracht, maar het is tevens ook mijn zwakte. Want iets alleen proberen te dragen is zwaar, soms té zwaar.

Gezien worden door een ander is van zo'n onbeschrijfelijke waarde. Je gedragen voelen door een ander. Weten dat zij de mens achter mijn "ziek" zijn blijven zien, ontroert mij nog geregeld. Het ontroert mij en geeft mij tevens hoop en kracht.
Ik vecht niet langer tegen mijn angsten. Dat heeft namelijk helemaal geen zin, het versterkt ze alleen maar. Ik probeer ze de kracht te ontnemen door heel bewust te zien en voelen dat het "slechts" angst is en dat er verder niets ergs staat te gebeuren. Dit helpt.... soms genoeg, soms maar een beetje.. maar altijd voldoende om me niet meer geheel uit het veld te laten slaan. Ik weiger namelijk terug te gaan naar waar ik vandaan ben gekomen.

Mijn donkerste dagen 
maakten mij sterk
Of misschien was ik al sterk
en lieten zij het mij
bewijzen
-Emery Lord-

We kennen allemaal in ons leven angst. De een wat meer dan de ander. De ene angst wat groter dan de ander. We worstelen allemaal ergens mee in het leven. Ik ben inmiddels op het punt gekomen dat ik dankbaar ben voor de ervaringen die mijn angst-stoornis mij brengt. Natuurlijk heb ik er ook veel voor moeten laten, heeft het mij ook veel belemmeringen en verdriet gebracht. Maar het heeft mij boven alles gevormd tot het mens dat ik nu ben. Ik heb mogen ervaren, mogen leren en ben hierdoor gegroeid.

Ik hoop van harte dat ik door mijn ervaringen nu ook beter een ander kan "zien". Dat ook ik mag blijven beseffen dat een mens zoveel meer is dan alleen dat wat zichtbaar is. Dat er in een ieder van ons zoveel meer schuilt gaat dan wij met het blote ogen kunnen zien of met ons verstand kunnen bevatten. Het gaat niet om wat wij zien, het gaat niet om wat wij begrijpen, het gaat niet om wat wij er van vinden. Het gaat om het mens dat voor ons staat en net als ieder ander gewoon "gezien" wil worden....

Irene ♡




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...